Nowy Jork- fotorelacja cz.2

 Jak już wspominałam oprócz najsłynniejszych części miasta znalazłyśmy czas na odwiedzenie mniej znanych dzielnic. I tu dopiero odkryłam prawdziwą wielokulturowość Nowego Jorku. Chyba nie ma narodowości, która nie miałaby tu swojego własnego zakątka. Cześć takich dzielnic, jak np.Chinatown przekształciły się w atrakcje turystyczne, gdzie więcej jest pamiątek i restauracji niż mieszkań prawdziwych Chińczyków. Z kolei w dzielnicy żydowskiej poza nami nie było nikogo z zewnątrz. Pośród mężczyzn z pejsami( żeby tylko- nawet maszerujące przedszkolaki miały kręcone pasemka po bokach) i kobiet w spódnicach obowiązkowo za kolano, czułyśmy się co najmniej nie na miejscu.

od góry:Chinatown, Little Italy, dzielnica żydowska i oczywiście polskie akcenty na Greenpointcie ;)`

Co mnie nieco zdziwiło, to że w Nowym Jorku dalej panuje podział na dzielnice białe i czarne. O ile na samym Manhattanie panuje różnorodność, tak np na Bronxie byłyśmy chyba jedynymi białymi w promieniu kilometra. Bzdurą są natomiast pogłoski krążące o tamtych dzielnicach. Przed wyjazdem wszyscy mówili "tylko nie Bronx i Harlem", nawet w przewodniku radzili, by udawać się tam tylko z grupą. My jednak musiałyśmy wszystko robić po swojemu ;)  Do Harlemu wybrałyśmy się w niedzielę, żeby podczas mszy posłuchać lokalnego chóru. Nie wiem gdzie te słynne gangi, ale mi ta dzielnica skojarzyła się z małym miasteczkiem gdzie czas zatrzymał się w latach 70-tych. Panie do kościoła przyszły w ubrane w kapelusze i rękawiczki, z ciastem w ręku na późniejsze spotkanie. Na ulicy dzieci sprzedawały domowe wypieki, a ludzie w parku ciepło pozdrawiali przechodniów. Nie wiem, co tam się dzieje po zmroku("absolutnie nie idźcie na  Harlem w nocy!"), ale w dzień mi się podoba..

Generalnie jeśli chodzi o Nowojorczyków, są niesamowicie mili. Pomimo szybkiego tempa życia, zawsze znajdą chwile, żeby się zatrzymać i pomóc. Wystarczyło zatrzymać się na moment z mapą w ręku, a kilkoro chętnych pytało gdzie mają wskazać mi drogę. Część była skłonna zaprowadzić nas na miejsce, a jedna pani nawet włączyła w telefonie GPS ;)

Poza tym zazdroszczę im luzu i tolerancji. Nawet największe indywidualności nie zwracają na siebie specjalnej uwagi. Na pana modlącego się w metrze i walącego głową w siedzenie patrzy się z obojętnością, na 2-óch transseksualistów przebranych za Cher i śpiewających jej piosenki( głosy niesamowite!)- z rozbawieniem. W Polsce by to nie przeszło.

I wszechobecne występy! W parku, w metrze, z talentem, czy bez - każdy pokazuje co umie ;)

  

 

 

A następny post, cały o jedzeniu. Będzie dłuuugi i apetyczny ;D